Babai im, Ronald Reagan, do të qante për Amerikën
Një natë para se babai im, Ronald Reagan, të vdiste, dëgjova frymëmarrjen e tij – të rreckosur, të hollë. Asgjë si ajo e atletit që hipi në kuaj, ndërtoi gardhe në fermë, ndërtoi kërcime nga shtyllat e vjetra të telefonit, preu shkurre përgjatë shtigjeve të kalërimit. Ose të njeriut që ngriti zërin në qiellin e mbuluar me re dhe tha: “Z.Gorbaçov, shembe këtë mur”.
Koha dhe historia u palosën brenda meje, kujtimet e largëta duke u ndërthurur me realitetet më të fundit – 10 vitet e udhëtimit të tij në botën e errët të Alzheimerit dhe vendosmërinë time për të braktisur gjurmët e konsumuara të ankesave të fëmijërisë dhe për të krijuar një rrugë të re. Për të thënë troç, kisha vendosur të rritesha.
E mbaj mend ende se si ndihej të ishe fëmija i tij, dhe se si vëmendja që i kushtoi Amerikës dhe çështjeve të saj më bëri xheloze. Shumë kohë përpara se babai të kandidonte për detyrë, politika u ul mes nesh në tryezën e darkës. Bisedat ishin të parashikueshme: Qeveria e madhe ishte problemi, demoni, gjëja nga e cila Amerika duhej të kishte kujdes.
I urreja ato biseda. Doja të flisja për djalin që më ngacmoi në autobusin e shkollës, jo për tejkalimin e qeverisë. Me kalimin e kohës më erdhi keq për këtë vend që pretendonte kaq shumë prej tij. Megjithatë sot, është dashuria e tij për Amerikën që më mungon më shumë. Sytë e tij shpesh lotonin kur luhej “America the Beautiful”, por nuk ishte vetëm ndjenja.
Ai e dinte se sa e brishtë është demokracia, sa lehtë mund të shkatërrohet. Ai më tregonte se si Gjermania rrëshqiti në diktaturë, forma më e madhe e qeverisjes nga të gjitha. Do të doja aq thellë që të mund ta pyesja për skajin në të cilin po kalojmë tani dhe se si Amerika mund të largohet nga moçali i saj i zemërimit, shpërthimet e saj të urrejtjes.
Si ta thyejmë ciklin e dhunës, si aktuale ashtu edhe verbale? Si t’i kapërcejmë ndarjet me baltë që na ndajnë, të kapërcejmë inatin partizan që i shtyn zyrtarët e zgjedhur të sulmojnë presidentin në fjalimin e tij për gjendjen e bashkimit? Kur babai im u qëllua, Tip O’Neill, atëherë kryetar i Dhomës dhe gjithmonë një nga kundërshtarët e tij më të devotshëm politik, hyri në dhomën e tij të spitalit dhe u gjunjëzua për t’u lutur me të, duke recituar Psalmin e 23-të.
Sot një gjest i tillë duket i pamundur. Pra, çfarë do të thoshte babai im për rënien e civilizimit dhe të ardhmen ogurzezë të demokracisë sonë? Unë nuk mendoj se ai do t’i drejtohej fare kandidatit kryesor të partisë së tij.
Mendoj se ai do të fokusohej tek njerëzit që brohorasin në mitingjet e atij kandidati. Ai do t’u vinte në dukje se diktaturat nuk krijohen nga një person; ato janë krijuar nga të gjithë njerëzit që bien në radhë dhe thonë po.
Në vitin 1967, pasi babai im u betua si guvernator i Kalifornisë, ne shkuam në rezidencën e guvernatorit, një shtëpi e vjetër rrënqethëse në një rrugë të ngarkuar.
Isha 15 vjeçe, e pakënaqur që isha bijë guvernatori; U ndjeva e pafuqishme dhe e frikësuar. Kështu që u largova fshehurazi nga të gjithë dhe u ngjita me dy shkallë deri në kupolën e ndërtesës, ku pashë nga njëra prej dritareve një turmë njerëzish të mbledhur në trotuar. Ata dukeshin bekuar të vegjël nga ajo distancë. Papritur njëri prej tyre më vuri re atje lart dhe të panjohurit filluan të përshëndesin.
Mbaj mend që u ngrita shpejt, u ula në dyshemenë me pluhur dhe qaja sytë. Tridhjetë e shtatë vjet më vonë, pashë një turmë tjetër të huajsh të shtrënguar së bashku përgjatë trotuareve dhe të mbledhur në mbikalimet e autostradës ndërsa kalonim me autokolonën që mbante arkivolin e babait tim.
Këtë herë u ngushëllova nga prania e tyre. Unë dhe Amerika kemi pasur një marrëdhënie të vështirë, por mënyra se si vendi u ndal për ato pak ditë ishte një balsam për pjesët më të rrëmujshme të pikëllimit tim.
Kështu përfundojmë duke u pëshpëritur njerëzve që janë larguar, duke dashur t’u themi se jemi rritur, mësuar dhe ndryshuar. Babai im besonte në një mbretëri përtej kësaj tokësore, kështu që ndoshta ai dëgjon pëshpëritjet e mia. Ndoshta ai sheh kaosin e trishtuar në vendin që e donte aq shumë. Dhe ndoshta disa nga lotët që derdha për Amerikën janë të tijat.
/Shqip.com
