Umberto Eco, autori i njohur për romanet misterioze

Umberto Eco është ndër autorët më të lexuar në botë, njihet për romanet e tij misterioze, që pasqyrojnë njohuritë e tij nga filozofia, letërsia dhe politika.

Umberto Eco, ka punuar si redaktor për programet kulturore, gjë që i dha mundësinë të vëzhgonte kulturën moderne si gazetar.

Ai botoi librin e tij të parë, Estetika e Thomas Aquinas, në vitin 1956 dhe filloi të jepte leksione në Universitetin e Torinos.

Pas një periudhe të shkurtër shërbimi ushtarak, kur ai ndoqi studimet e mëtejshme në filozofinë dhe estetikën mesjetare, ai botoi një libër të dytë, Arti dhe Bukuria në Mesjetë, i cili e shpalli atë si një studiues kryesor mesjetar.

Mirëpo, karriera e Umberto Eco, lulëzoi në vitin 1987, kur ai mori një ftesë nga një mik i tij, ai vendosi të shkruante një histori detektive duke e bërë atë një demonstrim të teorive të tij letrare të një “teksti të hapur” që do t’i ofronte lexuesit mundësi pothuajse të pafundme për interpretim në shenjat dhe të dhënat që protagonisti duhet të deshifrojë për të zgjidhur një mister.

I vendosur në një manastir të shekullit të katërmbëdhjetë, “Emri i Trëndafilit” është historia e një murgu që përpiqet të zgjidhë disa vrasje ndërsa përpiqet të mbrojë kërkimin e tij për të vërtetën kundër zyrtarëve të kishës.

Tema kryesore e romanit është dashuria e vetë Eco-s për librat dhe zgjidhja e vrasjeve në fund të fundit qëndron në dorëshkrime të koduara dhe të dhëna sekrete në bibliotekën e abacisë.

Botuesit e tij prisnin të shisnin jo më shumë se 30,000 kopje, por romani u bë një bestseller ndërkombëtar. Në vitin 1986 u bë një film me Sean Connery dhe Christian Slater.

Fragment nga “Emri i Trëndafilit” të Umberto Eco.

Deri atëherë kisha menduar se çdo libër flet për gjëra, njerëzore a hyjnore, që janë jashtë librash. Tani po kujtohesha se shpesh librat flasin për libra, a më mirë duket sikur flasin në mes tyre. Në dritën e këtij mendimi, biblioteka m’u duk edhe më shqetësuese. Pra ajo ishte vend i një përshpëritjeje të gjatë e shekullore, i një bashkëbisedimi të pa vënë re mes pergamenave, një gjë e gjallë, njëstrehë fuqish që një mendje njeriu nuk i zotëron dot, thesar të fshehtash të dala prej shumë mendjesh e që kishte mbijetuar mbas vdekjes së atyre që i kishin krijuar ose që kishin përcjellë.

… – Pra një bibliotekë nuk qenka vegël për të përhapur të vërtetën, por për ta vonuar të dalë në dritë? – pyeta i habitur.
– Jo gjithnjë dhe jo domosdo. Po në këtë rast ashtu është.

– Librat s’janë shkruar që t’u besosh, por që t’ua nënshtrosh kërkimeve. Kur kemi një libër përpara, nuk duhet të pyesim ç’thotë, por çfarë synon të thotë, dhe këtë ide e kishin shumë të qartë komentuesit e vjetër të librave të shenjtë.

Se në çdo krim që bëhet për të shtënë në dorë një objekt, natyra e objektit na jep një ide sado të zbehtë për natyrën e vrasësit. Kur dikush vret për një grusht ar, vrasësi do të jetë njeri lakmitar, kur vret për një libër do të ketë hall t’i ruaj për vete të fshehtat e atij librit.