Strategjia e liderit të Hamasit, Sinwar për të ndarë Izraelin dhe për t’i shpëtuar luftës

Asnjë media nuk e raportoi atë, por të gjithë e panë. Dhe Yahya Sinwar, i cili studioi psikologjinë izraelite në thellësi gjatë 22 viteve të tij në burg, me siguri e priste edhe këtë: ashtu siç e dinte mirë se videot e mizorive të kryera më 7 tetor do të shiheshin nga dhjetëra mijëra njerëz në internet. Izraelitët para së gjithash.

Përforcimi i mesazhit, terrorizimi i tyre, transportimi i tyre në shtëpitë dhe bazat ushtarake ku njerëzit e tij kryen masakra.

Prandaj nuk është rastësi që tre videot që tregonin – ngadalë, në një mënyrë të krijuar për të përforcuar ankthin – fatin e tre pengjeve izraelitë në Gaza u publikuan duke filluar nga e diela, ndërsa Izraeli u mblodh për të kujtuar 100 ditët nga masakra e tetorit.

Asnjë televizion nuk i transmetoi, asnjë gazetë nuk vendosi kornizat më të përgjakshme në internet.

Por mbrëmë të gjithë në Izrael e dinin se çfarë tregonin videot: se ishin veprimet e ushtrisë izraelite që vranë Yossi Sharabi dhe Itai Svirsky pasi kishin akuzuar qeverinë për braktisjen e tyre: dhe se fundi i tyre tregohej nga një Noa Argamani e tmerruar.

Zëdhënësit ushtarakë mohuan menjëherë çdo përgjegjësi të IDF-së, duke fajësuar Hamasin.

Por, kushdo qofshin ata fajtorë, këto vdekje dhe ankthi i përcjellë nga Noa prekin një nerv të papërpunuar në shoqërinë izraelite.

“Tani, tani”, dhjetëra mijëra njerëz i thirrën njëzëri të dielën në mbrëmje Isaac Herzog, Presidentit të Republikës, i cili pati guximin të mbyllte 24 orët në kujtim të njëqind ditëve nga masakra në Tel Aviv.

Dhe kush është bërë, si përfaqësuesi i vetëm i institucioneve në detyrë, objektivi i zemërimit dhe dhimbjes së familjeve dhe të atyre – dhe ka shumë – që janë gati të bëjnë lëshime ndaj Hamasit për të sjellë në shtëpi 136 personat që ( të vdekur apo të gjallë) janë ende në Gaza.

Sinwar i di mirë të gjitha këto.

Siç e dini mirë se presioni ndërkombëtar, demonstratat në mbarë botën, numërimi i viktimave civile në Gaza nga Ministria e Shëndetësisë (e cila varet nga Hamasi) dhe kërkesat e Shtëpisë së Bardhë nuk ishin të mjaftueshme për të bindur Izraelin që të ndalonte luftën.

Dhe kështu tani ajo shtyn në dimensionin e brendshëm të shtetit hebre.

Sinwar njeh psikologjinë e Izraelit dhe njeh imazhet e sheshit dhe dhimbjen e familjeve.

Ndoshta edhe për këtë arsye lideri politik i Hamasit në Rrip ka vendosur të bëjë publike të dielën të parën nga tre videot, duke përfituar nga dobësia e Izraelit.

Ashtu siç bëri në tetor, goditi një shoqëri të konsideruar të dobët, sepse ishte ndarë prej muajsh nga konflikti për reformën në drejtësi, me një pjesë të madhe të rezervistëve (shtylla kurrizore e Forcave të Armatosura) që kërcënuan të mos paraqiteshin për një thirrje të mundshme për armëve.

Mbrëmjen e së dielës, nëna e Noas, zonja Liora, e sëmurë përfundimisht me kancer, sapo ishte larguar nga skena me karrocën e saj me rrota, kur u shfaq në internet imazhi i parë i vajzës së saj pas njëqind ditë heshtjeje.

“Është një luftë e vërtetë psikologjike”, komenton Michael Koubi, ish-agjenti i Shin Bet, i cili mori në pyetje Sinwar për më shumë se 150 orë në vitin 1989.

“Izraelitët janë të ndarë se çfarë të bëjnë: dhe është e kuptueshme, sepse çdo vendim për konflikt dhe pengjet është shumë e vështirë. Ai e di këtë dhe përpiqet ta shfrytëzojë sa më shumë”.

Sipas shtypit izraelit, divizionet mbi të cilat Sinwar po punon për t’i dhënë fund luftimeve dhe për t’u paraqitur fitimtar në sytë e botës, arrijnë deri në kabinetin e luftës.

Për “Canale 12”, një nga kanalet kryesore televizive, Benny Gantz dhe Gadi Eisenkot, (të dy ish-shefat e Shtabit të Përgjithshëm, që të dy u zhvendosën nga opozita në qeveri për të menaxhuar urgjencën) po bëjnë presion për një marrëveshje “të rëndësishme” për të sjellë pengjet në shtëpi.

Ndërsa kryeministri Netanyahu dhe ministri i Mbrojtjes Gallant këmbëngulin për fushatën ushtarake.

Një qëndrim që Gallant e përsëriti edhe mbrëmë: e vetmja mënyrë për të negociuar lirimin, tha ai, është me “presion ushtarak” të vazhdueshëm.

Më pas ministri denoncoi “abuzimin psikologjik” të ushtruar ndaj familjeve.

Të gjithë në Izrael janë dakord për këtë pikë.

“Nuk e dimë nëse këta njerëz u vranë nga Hamasi apo nga bombardimet: ndoshta nuk do ta dimë kurrë. Ne e dimë se çdo ditë shtesë në Gaza është një rrezik për jetën e tyre. Prioriteti duhet të jetë kthimi i tyre në shtëpi: kur të jenë të sigurt do të mendojmë për Hamasin”, komenton Gershon Baskin, njeriu që ndërmjetësoi lirimin e ushtarit Gilat Shalit në 2011./ Marrë nga La Repubblica