Sa i mirë mund të ishte Diaby – pa lëndime?

Nga viti 2007 e tutje, Abou Diaby humbi më shumë se 300 ndeshje të klubit për shkak të lëndimeve.

Nuk mund të mos pyesim veten se çfarë mund të kishte qenë ai – po të mos ishin problemet këto probleme, shkruan Goal.com

Duke kaluar nëpër hapësirën e pamatshme të tifozëve të Arsenalit në internet – mediat sociale, podkastet, blogjet e tifozëve – ka një farë mallkimi në referencat për Diaby.

Kjo vjen pjesërisht për shkak të zhurmës së madhe që e rrethoi lojtarin kur ai mbërriti për herë të parë nga Auxerre në janar 2006 si një 19-vjeçar, i cili dukej dhe luajti sikur po shkonte në 29 me një dekadë përvojë në nivelin më të lartë.

Diaby ishte mishërimi i një mesfushori “box-to-box” – një pasues dhe driblues i shkëlqyer, i dobët dhe i lëvizshëm, i aftë në sulm dhe në mbrojtje. 

Edhe pse ai krahasohej rregullisht me Patrick Vieira, njeriun të cilin e sollën në Arsenal për ta zëvendësuar, Diaby ishte shumë më i pjesshëm ndaj një largimi përpara nga mesfusha dhe shumë më tepër gjasa të vraponte me topin në këmbë.

Për t’u krahasuar me yllin e ‘Invincibles’ Vieira ishte një presion i madh për një djalë kaq të ri, veçanërisht pasi ai nuk kishte luajtur rregullisht për Auxerre atë sezon përpara se të shitej.

Menaxheri Jacques Santini e zgjodhi atë vetëm për pesë ndeshje të ligës në 2005-06 mes shqetësimeve për gjendjen e tij fizike dhe ndjeshmërinë ndaj lëndimeve – frika që përfundimisht u tregua e bazuar.

Gjërat filluan mirë, megjithatë, pasi Diaby ndihmoi Arsenalin të fitonte vendin e katërt në Premier League dhe të arrinte në finalen e Ligës së Kampionëve. Sidoqoftë, ishte një ndeshje kundër Sunderlandit më të ulët më 1 maj që do të ishte më e paharrueshme për të, për arsyet e gabuara.

Diaby u rrëzua nga një sfidë e tmerrshme nga mbrojtësi i Sunderland, Dan Smith, i cili e mbajti jashtë për 10 muaj. Ai u kthye, por pranoi në një intervistë me kanalin YouTube të Arsenalit në vitin 2019  se ai kurrë nuk ishte i njëjtë.

“Padyshim që pati një ndikim të madh në karrierën time,” tha ai. “Para se të ndodhte kjo, nuk e dija se çfarë ishin këto lëndime muskulore. Ky dëmtim krijoi më shumë lëndime.

“Në atë kohë, unë isha vetëm 19 ose 20 vjeç. Ti lëndohesh dhe thjesht mendon, ‘Unë do të marr trajtimin tim dhe do të kthehem në fushë.’

“Kur u ktheva në fushë më pas, e dija se diçka ishte ndryshe. Kam humbur shumë fleksibilitet në kyçin e këmbës; Nuk isha aq i shpejtë dhe e dija se diçka kishte ndryshuar.

“Fillova të lëndohesha shpesh dhe të merrja lëndime muskulore dhe padyshim që lidhej me këtë.”

Sidoqoftë, kur Diaby ishte në formë, ai luajti. Në të vërtetë, ai luajti në 104 ndeshje në tre sezone midis 2007 dhe 2010.

Ai gjithashtu luajti në finalen e Kupës së Ligës 2007, ku ishte duke i dhënë fund një dëmtimi të tmerrshëm këtë herë, duke goditur aksidentalisht John Terry në kokë ndërsa përpiqej të largonte një top të lëshuar.

Terry u shërua plotësisht, por si dikush me përvojë se si lëndimet mund të shkatërrojnë një futbollist, Diaby ishte i shqetësuar.

Ai tha: “Isha me të vërtetë, shumë i frikësuar. Mendova se e kisha vrarë. Isha në gjunjë dhe nëse shihni disa foto, isha në gjunjë duke thënë: ‘Zot, nuk dua të vras ​​dikë. Ju lutem jo .'”

Kjo tregon edhe një anë njerëzore të Diaby e cila mbartet në fusha të tjera të jetës së tij. Ai ka krijuar Fondacionin Abou Diaby pas daljes në pension për të trajtuar varfërinë në Afrikë dhe Azi. Kur ishte në Marsejë më vonë në karrierën e tij, ai iu kundërvu një komedi francez që tallej me një tifoz me aftësi të kufizuara.

Sidoqoftë, në fushë, Diaby po bëhej gjithnjë e më pak i besueshëm. Duke lënë mënjanë incidentin aksidental të Terry-t, ai fitoi një reputacion për goditjet e këqija, me ato veçanërisht të këqija që erdhën tek Gretar Steinsson i Boltonit në 2008 dhe Joey Barton i Newcastle në 2011.

Pas verës së vitit 2010 – në të cilën ai luajti të tre ndeshjet në Kupën e Botës katastrofike të Francës – lëndimet filluan të rriteshin përsëri, dhe kombinuar me shkallën e pezullimit të Diaby, ai nuk ishte më një lojtar që Arsene Wenger mund t’i besonte siç duhet.

Ai hoqi dorë nga urdhri i goditjes pasi u nënshkruan zëvendësimet dhe hoqi dorë nga numri 2 i skuadrës për numrin 24 më pak të favorshëm.

Nga 180 paraqitje për Arsenalin gjatë 10 viteve, vetëm 22 u bënë që nga fillimi i sezonit 2011-12 e tutje; një çarje e ligamentit të kryqëzuar anterior në mars 2013 , e cila kërkonte trajtime të shumta dhe të gjera, rezultoi vrasësi i fundit i karrierës.

Në moshën 28-vjeçare, kur ai duhej të ishte në kulmin e fuqive të tij, Diaby u lirua nga Arsenali, lamtumira e tij ishte një mesazh i shkurtër për listën e tyre të ruajtur  në të cilën ai u shfaq së bashku me një pjesë të vogël të publikimeve të akademisë. Një fund i ulët për një lojtar dikur kaq shumë të vlerësuar.

Diaby pranoi se ishte e vështirë të merrte kohë në karrierën e tij në Arsenal pasi nuk kishte treguar potencialin e tij të vërtetë.

Ai tha në vitin 2015 : “Kam pasur kohë të vështira në ato nëntë vite, por disa momente të bukura. Pata mundësinë të njoh Arsene Wenger, i cili është një trajner me të vërtetë i madh dhe një njeri i madh gjithashtu.

“Më vjen keq që nuk isha Nuk mund të tregoj të gjitha cilësitë dhe potencialin tim. Tani fillon një kapitull i ri”.

Marseille e goditi, por Diaby luftoi për të rifituar gjendjen fizike. Kur ai kishte nevojë për një operacion në kyçin e këmbës në shtator 2016, shkrimi ishte në mur. Pas dy vitesh dhe pesë paraqitjeve në Ligue 1, l’OM i shpreh lamtumirë.

Diaby këmbënguli se qëllimi i tij ishte të luante sërish futboll të nivelit të lartë, pavarësisht lëndimeve të tij. “Dalja në pension? E kam menduar, por përfundimi im është se dua të punoj, të rehabilitohem dhe të luaj sërish futboll”, tha ai për Canal .

Diaby bëri të pamundurën për të rifituar gjendjen e tij fizike, por në shkurt 2019, në moshën vetëm 32 vjeç dhe pasi nuk kishte gjetur një klub në gati dy vjet, ai njoftoi tërheqjen e tij.

Ai tha për RMC : “Për disa vite ka qenë e vështirë për mua të kthehem, me shumë probleme fizike.

“Është një vendim i vështirë, por kam menduar shumë për vendimin tim dhe jam i qetë me të. Pas Marsejës, i dhashë vetes një vit për t’u rikthyer, por ishte më e vështirë nga sa mendoja dhe vendosa të ndalem.”

Është shumë e mundur që thjesht të ndihesh i dobët për karrierën e Diaby-t, por, si shënim i fundit, ia vlen të kujtohet se çfarë ishte i aftë kur ishte plotësisht në formë dhe qëllonte…