Autizmi nuk e ndali – Tom Stoltman që të bëhet “njeriu më i fortë në botë”

Ndërsa Tom Stoltman u përkul për të marrë gurin e pestë dhe të fundit “Atlas Stone”, një gjigant sferik 210 kilogramësh (pothuajse 463 paund) dhe e ngriti atë në lartësinë e shpatullave, ai e dinte se kjo ishte e vetmja gjë që qëndronte mes tij dhe faktit që do bëhej ‘Njeriu më i Fortë në Botë’, shkruan CNN.

Ishte ngritja përfundimtare, në ngjarjen e fundit, në sfidat rraskapitëse një javore të krijuara për të testuar kufijtë e sipërm të forcës njerëzore, duke vënë përballë gjigantët nga e gjithë bota në prova që variojnë nga shtytja e një treni 20 tonësh për shpejtësi maksimale, deri te duke u ulur 320 kg (rreth 705,5 paund) për përsëritje maksimale, deri në hedhjen e një fuçije prej 33 kilogramësh për lartësi maksimale dhe shumë arritje të tjera të paimagjinueshme të forcës.

Në fund, titulli vuri përball dy burra: nënkampioni i vitit 2020, Stoltman, i cili është nga Skocia, dhe katër herë ish-njeriu më i fortë në botë, Brian Shaw.

Një fitore për Stoltman ndaj kundërshtarit të tij amerikan në “Atlas Stones” dhe titulli ishte i skocezëve.

Ndërsa Stoltman hodhi gurin vigan në platformë, ai u kthye për të parë kundërshtarin e tij amerikan.

Skocezi ra në gjunjë në pjesë të barabarta lodhje, festë dhe lehtësim. 27-vjeçari e dinte se kishte arritur atë që dikur dukej e pamundur: ai ishte ‘Njeriu më i fortë në botë’.

Gjiganti skocez nuk po festonte vetëm për një kohë të gjatë. Ai u përqafua menjëherë në dysheme nga njeriu që përfundoi i shtati në të njëjtin konkurs – vëllai i tij më i madh, Luke.

“Ne ramë në gjunjë dhe thamë disa gjëra. Ky ishte momenti më i veçantë ndonjëherë,” tha Stoltman së fundmi për CNN Sport pas fitores së tij të jashtëzakonshme në Sacramento të Kalifornisë në qershor – një fitore që u bë edhe më e jashtëzakonshme kur merret parasysh rruga e jashtëzakonshme dhe e pamundur drejt fitores.

Stoltman ka autizëm, një çrregullim neurozhvillues i karakterizuar nga vështirësi në ndërveprimin social dhe komunikimin, i paraqitur shpesh në modele të kufizuara dhe të përsëritura.

“Duke u rritur nuk e kisha idenë se po bëja ndonjë gjë të gabuar. Të gjitha sjelljet e mia dhe gjërat që bëja, si në shtëpi, jashtë shtëpisë, me prindërit, vëllezërit e motrat etj., i mendoja se ishin normale. Mendova se fëmijët e tjerë, që bënin gjëra të ndryshme, ishin ata që kishin gabuar”, kujton Stoltman.

Teksa, Tom e kujton një ngjarje nga fëmijëria, pasi sipas tij ajo ditë i’a ndryshoi jetën.

“Unë u ngrita në këmbë dhe mora shtatë ose tetë shokët e mi më të mirë në një dhomë dhe thashë: Shiko, unë kam autizëm. Dhe ata thanë: Nuk ka fare problem. Ne ende do të të pëlqejmë për atë që je. Atë ditë një peshë e rëndë mu hoq nga supet dhe u ndjeva normal. Si një anëtar normal i shoqërisë. Ndihesha thjesht normal me njerëzit dhe ata thjesht më trajtuan mua njësoj.

Ajo ishte dita që ndryshoi jetën time. Kur isha i hapur për të pasur autizëm”, tha për fund ai. /Shqip.com