Në shoqëri me Reshpen si e paftuara e tij

NË SHOQËRI ME RESHPEN SI E PAFTUARA E TIJ

Shkruan: Thomaidha Tanuçi

Sa herë që kam lexuar për Frederik Rreshpen, do të doja të isha ajo që nuk do ta refuzonte dashurinë, ajo që do ta bënte baba dhe t’ia sillte fëmijën e humbur gjallë, mbytur nga duart e gjyshit aristokrat komunist; do të isha ajo që do ta gjente te shkallët e Pallatit të Kulturës e do t’i bëhej mbulesë….

Do të doja që ekzistenca ime të ishte arsyeja e mosvetvrasjes.

Do të doja të isha një Zot, një Perëndi, ta ulja në vendin e mbretit të poezisë shqiptare.

Po a do të kishim fenomenin “Rreshpe” pa vuajtjet e tij?

A mos Zoti krijoi një shpirt si ai që ne të udhëtojmë brishtësisht në vargje të një shpirti që vetëm hyjnorët mund ta kenë?

E duke iu përmbajtur fjalëve të tij që sipas Heminguej “Shkrimtari duhet të vuajë si shpata në zjarr që të bëhet një shkrimtar i mirë”, por si thotë vete ai: “Për mua kjo ishte e tepërt; unë nuk jam Jezu Krishti” e në fakt ishte.

Jeta i tij i ngjason me jetën e Jezu Krishtit;
i tradhtuar pabesisht nga miq e kolegë…

Përse?!

Sepse vullneti njerëzor priret nga e keqja.

Dhe kjo e keqe ishte kaq përsosmërisht e përsosur “dikur” dhe pas asaj “dikur”,
sa prej kësaj përsosmërie të mbarsur me aq kujdes nga
ish-sistemi
dhe nga indiferentizmi i së tashmes,
u lind krijesa endacake poetike… bohemi që nuk dinte ku e zinte nata dhe dita.

Më dhemb tek flas për ty Frederik Rreshpe!

Si nuk u gjend një Zot?!

Ku ishte ai Zot kur ti dole vetëm në rrugë?!

Kur dole vetëm në hënë, ishte një botë tjetër…

Kishte yje që pikonin dritë.

Por në xhamin e muzgut thyheshin “ah”- et e trishtimit.

Të zuri mallkimi?!

Ku ishe ti në ato kohëra
kur mbrëmjet nuk kishin lindur akoma?!

Kufomat e shiut pikojnë pikëllimin…

Po kaloj dhe unë në kasollen që ka vjeshta
dhe u vjeshtova me vjeshtimin tënd të thyer.

Do ta ruaj vjeshtën tënde të paprekur
dhe do të bëhem dimër i vetëm,
për të duruar dimrat e tu të ngrirë.

E kur të çeli vjollca e vogël në gurishte,
do të çel dhe unë si shpirti yt ka çelur disa çaste pranvere.

Ta jepja dhe jetën time nëse e deshe,
e nese dy gjysma jete nuk bejnë një,
ndoshta e imja do të të shërbente.

Më duhet të vdes!

Por unë e di që as ti nuk e doje vdekjen.

Por mos duhet vallë të vdisje për të ngjyrosur botën me vargje që vetëm ti mund t’i shpikje?

E nëse do ta dish, asgjë nuk është ajo fama që nuk ta dhanë; mjafton që me ty jetojnë shumë shpirtra poetësh
dhe ti jeton në shpirtin e tyre të gjallë.

Por ah, atë dinjitetin e nëpërkembur nuk ua fal!

Nuk di si gjumi i ka zënë.

Unë e paftuara jote, e heshtura e lumtur,
ku do t’i gjeja degët e shirave
dhe lotin e dallgës së kaltër,
kur zgjon fytyrën e heshtur të legjendës.

Ti u bën vizitë stinëve e thua se i do njerëzit, por unë kisha merak se ne njerëzit të kemi sjellë aq vuajtje dhe pranova të udhëtoj nëpër trishtimet e tua si e paftuar dhe vetëm.

E nuk di në bëra mirë që nuk të zgjova nga përhumbja jote, nuk di nëse do të sillja sado pak gëzim.

Si bën poezia pa ty?!

Dhe a e ka gjetur muza një tjetër shpirt për t’u ndier e tillë?

UDHA E LIQENIT

Unë kam kaq nevojë për ty,
Më shumë se ky liqen për përrenjtë.
Se dora ime nuk ra rastësisht mbi supin tënd
Si bien duart e shelgjeve të reja mbi supet e valëve.
Dhe në se ndonjëherë ikën (mos e thuaj!),
Ashtu si ikin dhe ndërrojnë drejtim përrenjtë (ah, mos e thuaj!),
Diku në brigjet e shpirtit tim do kumbojë
Kënga e lashtë popullore e liqeneve të tharë,
Duke imagjinuar ardhjen tënde, si ndër legjenda,
në formën e shiut ose në formën e vesës,
Mbi rërën e orëve, bile mbi vite të tëra;
Se dora ime nuk ra rastësisht mbi supin tënd,
Si bien duart e shelgjeve të reja mbi supet e valëve!