Albana Beqiri / Zhytun n’mall ngjaj si ai fmija që ulun rri në shtëpinë ku asht rritë

ZHYTUN N’MALL NGJAJ SI AI FMIJA QË ULUN RRI NË SHTËPINË KU ASHT RRITË

Nuk don me u largu prej aty. Zog i mardhun që ende trembet e nuk fluturon

N’baft me u largu, shtëpia hesht. ngjan aq shumë me nji prag t’braktisun
mrenë grushtit mban si nji diamant sybukur dashuninë: fort e shtrëngon

Ti ma zgjat dorën. Kërkon që si klithmë dashunie me më nxjerrë prej vetes
me i shkri krejt akujt që na kishin nda e frymë me i dhanë jetës teme prej guri

Shkel butë n’ secilën gjurmë të dashnisë. Ngjason aq shumë me limfën e jetës
rrëshket e ngjitesh pas meje. M’ shtrëngon pa da në gjoksin tand prej burri

Ti i rindërton aq bukur stinët e gjelbra. Si sy dashunie i përtërin veç me frymë
bota me ty asht nji gabim i bukur që ndreqet lehtë veç me nji shikim
ende e kërkojmë njani- tjetrin rrugicave të dashunisë e shihemi sy më sy
jemi tik taku i nji ore pa akrepa. Ofshamë e bukur shpirtrash shkri në përqafim

Jam lot i qashtër që pik prej shpirtit e kthehet në zemër-
aty ku si një flakadan malli ti m’ ban dritë plot drithnim