125 vjet nga lindja e Fredriko Garsia Lorka

Ai i pararendi kohës. Jetoi dhe u kacafyt ngadhnjyeshëm. U ndez dhe u shua si një flakë Prometeu në ato të pakta vite jetë, të cilat i mbushi përplot. Erdhi dhe iku, për të mbetur përgjithnjë depërtues me kungimin e tij poetik dhe andën krijuese të një shëmbëllimi përshkënditës të një shpirti flakatar. U ngul si një përmendore në historinë dhe memuarin e Granadës dhe Spanjës. Në të gjithë rrugën që përshkoi, mbeti ai. Nuk u pajtua kurrsesi me atë që i sëmbonin shpirtin dhe i lëndonin plagët. Përkundrazi, u përlesh, luftoi dhe u blatua në altarin e asaj çfarë ai besoi.

Pena në dorën e tij, ishte më shumë se një vetëtimë, kungimi i së cilës, zjarmoi fuqishëm natën e dyzimeve strukun në kthinat e trazuara të shpirtit. Krejt zemëratat e kohës së tij, kulmet e asaj brendie të tallazuar ndjenjash dhe pasionesh të stuhishme, janë mishërimi i përgjithmonshëm që la në shpirtrat tanë. Gjithherë me një hov revolte të ndezur në zemër dhe në vullnet.

Fredriko Garsia Lorka, si poet dhe dramaturg, por përmbikrejt, atë që ai ishte, atë që ai bëri, përfshi dhe luftën, poezia, vargu, fjala, metafora, fuqia shprehëse e atij kraharori gjëmimtar, mbetet akti më sublim i këtij kumtuesi, këtij kunguesi të kurajos për t’u sakrifikuar për çfarë beson.

Poezia ka bashkërendur me të krah për krah, duke iu bërë fill drite që përshkon këtë yrysh të mraztë, rol të cilin ai e veshi, jo se deshi, por se koha në të cilën fati e hodhi, ishte një gjithëpamje e marrë zjarr dhe ai kurrsesi nuk mund të hiqej mënjanë, apo të mëtonte përkorjen e përulësisë së nënshtrimit si një akt tragjizmi.

Ai nuk preferoi të ngrohej kur Granada, vendlindja e tij, lëngonte e digjej në zjarr dhe urrejtje, kur gjaku i revolucionit vadiste pemën shtatlartë të krenarisë, në kreshtën e së cilës, ai ishte dega që ngaste rrufetë dhe përleshej. Ai la gjurmë te thella në ndërgjegjen e kokës, mëtoi si pakkush tjetër gjithçkishte për atë që aspironte. Nuk heshti derisa u nda nga jeta. Edhe vetë vdekja e tij ishte më shumë se e tillë, sepse vetë jeta dhe shpirtëzimi, me të cilin ai ushqeu kohën në zgrip, mbartën përmasat e pavdekësisë.

***

Lorca ishte duke punuar me Aurelia-n dhe Bernarda Alba-n, në verën e vitit 1936, kur shpërtheu Lufta Civile Spanjolle. Më 16 gusht, ai u arrestua në Granada nga forcat nacionaliste, të cilat e urrenin homoseksualitetin dhe pikëpamjet e tij liberale, dhe u burgos pa gjyq. Natën e 18 ose 19 gushtit (data e saktë nuk është verifikuar kurrë), ai u çua në një kodër të largët jashtë qytetit dhe u qëllua.  Federico Garcìa Lorca  u qëllua nga një trupë frankoiste që i përkiste CEDA (një parti e krahut të djathtë e mbështetur nga Kisha Katolike) në moshën tridhjetë e tetë vjeçare. Poeti dhe dramaturgu i famshëm u bë viktimë e pafaj e një mekanizmi çnjerëzor. Ai ishte “fajtor” se guxoi të mendojë dhe të kishte orientim seksual ndryshe.

Dëshmitarët thonë se poeti shkoi drejt vdekjes duke qarë, një klithmë që ndoshta lindi nga hidhërimi i thellë që e kishte torturuar gjithmonë pjesën më të madhe të jetës së tij të shkurtër, i mbytur nga gjendja e tij e brendshme për të qenë i përjashtuar nga një shoqëri kastruese ndaj homoseksualëve dhe të tjerëve.

***

Behim në ndërmendjen për poetin e dramaturgun e madh, si në një kremte, për ta rikthyer dhe ribërë në sa të jetë e mundshmja përfytyrimin e kësaj madhështie dhe veçantie.

Ai u lind më 5 qershor 1898 në Fuente Vaqueros, një Fshat në Granda të Spanjë Fredriko Garsia Lorka për t’u  shuar tragjikisht në ikjen e tij si një martir i lirisë, më 19 Gusht 1936. Një vdekje me shumë të panjohura dhe plot hamendësime, në një farë mënyre ishte sintezë e vetë të gjallëve të Lorkas. Ai mbamendet si poet, shkrimtar, dramaturg, gjithashtu në jetëshkrimin e tij shënohet edhe veprimtaria si drejtor teatri. Fredriko Garsia Lorka është i njohur ndërkombëtarisht për pjesëmarrjen e tij në luftën civile spanjolle ku udhëhoqi forcat anti-fashiste për të penguar forcat Gjeneralit Francisco Franco.

Vetëm pas vdekjes së Frankos, për García Lorcan mund të diskutohen hapur në Spanjë. Kjo për shkak jo vetëm të censurës politike, por edhe të ngurrimit të familjes e cila dispononte dhe nuk lejonte publikimin e krijimeve të tij, një pjesë e cila ishte e papërfunduar. Ky ishte fati i një revolucionari, i një vullneti me tharm lirie, i një poeti dhe dramaturgu.

Libri i parë i poezive Garcia Lorkas u botua në vitin 1921, ku janë të përfshira krijimet që zanafillojnë qysh në vitin 1918, të zgjedhura me ndihmën e vëllait të tij Francisco që njihej me nofkën “Paquito” Ky rrugëtim fillimor shtrihej në një tematikë të larmishme, por që vlen të citohet interesimin dhe lëvrimi fetar që Lorka i bëri gufimit poetik. Për t’u pasuruar dhe hyjnizuar prej një zjarri krijues te poezitë për dashurinë dhe natyrën.

Kështu nisi kushtrimi i tij krijues. Ai i pararendi kohës. Jetoi dhe u kacafyt ngadhnjyeshëm me të. U ndez dhe u shua si një flakë Prometeu në ato të pakta vite jetë, të cilat i mbushi përplot jetë dhe veprim. Erdhi dhe iku, për të mbetur përgjithnjë depërtues me kungimin e tij poetik dhe andës krijuese të një shëmbëllimi përshkënditës të një shpirti flakatar. U ngul si një përmendore në historinë dhe memuarin e Granadës dhe Spanjës. Në të gjithë rrugën që përshkoi, mbeti ai. Nuk u pajtua kurrsesi me atë që i sëmbonte shpirtin dhe i lëndonte plagët. Përkundrazi, u përlesh, luftoi dhe u flijua. Pena në dorën e tij, ishte më shumë se një vetëtimë, kungimi i së cilës, shkënditi fuqishëm netët e dyzimeve të strukun në kthinat e trazuara të shpirtit. Krejt zemëratat e kohës së tij, kulmet e asaj zemre të tallazuar ndjenjash dhe pasionesh të stuhishme, janë mishërimi i përgjithmonshëm që la në shpirtrat e brezave, gjithherë me një hov revolte në brendi. Fredriko Garsia Lorka, si poet dhe dramaturg, por përmbikrejt asaj që bëri ai, përfshi dhe luftën, poezia mbetet akti më sublim i këtij kumtuesi. Ai ishte dhe do të mbetet përgjithmonë në memuarin e gjeneratave një poet. Edhe në dramë, ai ishte mëse i tillë. Poezia ka bashkërendur me të krah për krah, duke iu bërë fill drite që përshkon këtë yrysh të mraztë, rol të cilin ai e veshi, jo se deshi, por se koha në të cilën fati e hodhi, ishte një gjithëpamje e përfshirë nga flakët. Ai nuk preferoi të ngrohej kur Granada digjej. Ai nuk mund të mënjanohej kur vendlindja e tij, lëngonte, gjaku i revolucionit vadiste pemën shtatlartë të krenarisë, në kreshtën e së cilës, ai ishte dega që ngaste rrufetë dhe përleshej. Ai la gjurmë te thella në ndërgjegjen e kokës, mëtoi si pakkush tjetër gjithçkishte për atë që aspironte. Nuk heshti derisa u nda nga jeta. Edhe vetë vdekja e tij ishte më shumë se e tillë, sepse vetë jeta dhe shpirtëzimi, me të cilin ai ushqeu kohën në zgrip, mbartën përmasat e pavdekësisë.

Kryevepra e tij ishte ai vete, Federico, pohon Luis Bunuel.

Benedetto Croce thoshte se njeriu i sotem është me tepër pjellë e një ubi, sesa e një epoke, se emri i Granadës është i lidhur përgjithmonë me jetën dhe me veprën e poetit Federico Garsia Lorka, thotë Antonio Gallego Morell.

Duke u zhytur më thellë në zgafellat e mëtimeve për Fredriko Garsia Lorka, ndeshim në shtresime të çmuara dhe të befta. Qysh në fillimet e karrierës së tij, Federico Garsia Lorka pranoi të bëhej hero, simbol kombëtar. Poet besnik ndaj truallit të tij deri në pasojën e skajshme, ai mori pamjen e një Don Kishoti të ri, të kthyer nga aventurat, që kishte në damarë një gjak mizor, një ëndje të thellë, shpesh prej kalorësi, me një vdekje që niset përditë në udhëtime dasme. Klasik, por alogjik, shton Alain Bosquet, tradicional, por fantastik. Ai është gjenia e një vendi, e përqëndruar në një qenie të vetme – mospërfillëse, ekstremist, kontradiktor.

Që në moshën 30-vjeçare, Lorka u bë legjendë, ashtu si Servantesi në sytë e fshatarëve të Mances, një mishërim i kalorësit me fytyrë të vrerosur. I çmisheruar nga kjo legjendë, ishte e natyrshme që ai të zhdukej, kur nisi lufta vëllavrasëse: do të ishte fyerje për Spanjën që po sakrifikohej, të mos bënte theror poetin e saj të madh.

Garsia Lorka u bë martir i luftës dhe hyri ne radhën e fatlumëve si gjeniu unik i brezit të tij që ishte brez gjenish. Libri “Poeti në Neë York” shprehet si një kumt syrealist, por ai është më kozmopolit, po kështu, edhe përmbledhja “Romancero” nuk i përket letërsisë regjionaliste apo ekzotike, shton për të Francisco Umbral.

Ndërmendje për poetin

Përmendorja me e bukur për Lorken jane dy qiparisa në dyert e Granades. Ata i kishte mbjellë poeti dhe vellai i tij, Huerta de San Vincente, shtepia e mbuluar me lulevile ku banonte familja e tyre dhe kishte përballë Sierra Nevaden. Sot, këta drurë kanë një pamje vangogeske, pohon Jean-Francois Fogel, pa lidhje me mjedisin mizor: Një arë e vogël me misër, e rrethuar nga ndërtesa e lagjes së jashtme.

Garsia Lorka shquhet për një imagjinatë mitike. Ian Gibson, është i mendimit se kjo gjë shpjegon suksesin e tij në një bote të humanizuar. Ai na kujton lidhjen e dikurshme midis njeriut dhe natyrës.

Poezia e tij ishte dhe është dramatike dhe teatri i tij është gjithëpërfshirës në tragjiken ku rrokullisen jo vetëm fate individesh por dhe popujsh. Ai, me parmendën e shpirtit ka mjellë në historikun e letrave, atë fjalë të mbushur me mendim, muzikalitet dhe kërcim. Sepse ai është një dëshmi autentike i vendlindjes. Nuk mund të ishte ndryshe.

Po të kishte një zgjidhje, poezia do të mbetej në dashuritë prej të cilës do të ishte e pamundur të ndaheshe. Sinteza që bën më popullore dhe ultramodernen, krijon një simbioze të pazakontë. Kritika nuk njeh ndonjë rast tjetër të ngjashëm me të. Përzierja e muzikores dhe e poetikës, e antikes dhe e modernes, kurrë ndonjëherë nuk qe bërë kështu te një person i vetëm. Arti i Lorkës mbetet gjithnjë “ligjërim”, refuzim aktiv i ndarjes midis qenieve, dëshirë për të komunikuar. Te kjo dëshirë, ai shihte burimin e çdo arti, arsyen e shprehjen lirike.

Veprat e tij poetike kryesore jane: “Kënge” 1921; “Romanca cigane” 1928; “Poeme e kanto kondos” 1931; “Vajtim për Injacio Sances Mehijas” 1935; “Poeti ne Nju – Jork” 1940.

Gjithë krijimtaria e tij është ndërgjegjia dhe vetëdija e kohës dhe aspirata e krejt brezit. Ai ishte një sy vëzhgues dhe zemër reaguese. Ndjenja dhe pasioni, dashuria dhe liria, natyra dhe vendlindja, ishin idealet dhe tharmi që ngjizi atë vepër, të cilën e shpalojmë më shumë se si një regëtimë shpirti, si një dëshmi e kohë, të cilës ai i përkiste dhe për të cilën u desh të mos kursente asgjë, edhe atë që kishte më të shtrenjtë, jetën.

Erëtreguesi

Erë e jugut.

E nxirrë dhe përvëluese,

vjen mbi trupin tim,

e sjell farëza

të shkëlqyeshme

vështrimesh, lule

portokalli.

E kthen të kuqe hënën

I bën të ulërijnë

robërit plepa, por vjen

shumë vonë!

Unë e mbështolla natën e rrëfenjës sime

në raft!

Pa asnjë erë,

Qartë shiko!

Xhiro, zemër;

Zemër, xhiro.

Ajër i veriut,

ari i bardhë i erës!

vjen mbi trupin tim

drithëruar me aurora

boreale,

me të kepit të fantazmave

kapidanë,

që qeshin me të madhe

me Danten.

Oh shkëlqyes yjesh!

Por ti vjen

shumë vonë.

Çështja ime është mykur

Dhe unë e humba çelësin.

Pa asnjë erë,

Qartë shiko!

Xhiro, zemër;

Zemër, xhiro.

Puhi, xhuxha dhe erëra,

prej askundi,

mushkonjëri trëndafilash

me petale piramidale,

vrunduj shkëmbyes

në trungjet e ashpër,

flautë të shtrëngatës,

largohuni!

Ndër pranga mbërthyer

kujtesa ime,

është robëruar zogu

që skicoi me këngë

mbrëmjen.

Gjërat që shkojnë nuk kthehen kurrë,

gjithë bota e di,

në flladet e kthjellët të erërave

është padobi e qara.

Vërtet, plepo, mjeshtër i puhisë?

Është padobi e qara!

Pa asnjë erë,

Qartë shiko!

Xhiro, zemër;

Zemër, xhiro.

Zemër e re

Zemra ime, si një gjarpër

e ndërron lëkurën e saj,

e mbaj ja mu në dorë

plot me plagë dhe me mjaltë.

Mendimet që u mëkëmbën

në çerdhen tuaj, ku shkuan?

Po trëndafilat që dhanë aromë

Për Jezu Krishtin dhe Satanan’?

Mbështjellësi i gjorë e mbyti

Yllin tim mbrekullor!

Pergamen i dhimbshëm gri

I asaj që dashuroja por s’e dashuroj.

Shoh në ty fetus i shkencave,

mumje vargjesh dhe skelete

të pafajsive time antike

dhe romancave sekrete.

A t’ju var në murin

e muzeut tim të ndjesive,

tok me të ftohtin edhe terrin,

bebe gjumashe të ligësisë sime?

A t’ju përhap ndër pishat

-libër vuajtjesh i dashurisë time-

kështu të mësoni tringëllimat

që në agim i merr bilbili?

Këngë miturake

Ka pikla vese

në krahët e bilbilit,

pikla të kthjellta hëne

rrjedhur prej fytyrimit.

Mbi mermerin e burimit

puthja e ujrave,

ëndrra e yjeve kokëulur.

Vajzat e kopshtijeve

më thonë të gjitha ‘upafshim

kur kaloj. Këmbanat

dhe ato më thonë ‘upafshim.

Dhe pema puth

në mugëtirë. Unë

lotoj nëpër rrugë,

groteske, pa zgjidhje,

me trishtimin e Cyrano-s

dhe Qyijote-s

rifitoj

mundësi të pafunda

sa ritmi i orës.

I shoh bebëzat të thahen

me ti prekur zëri im

njollosur me dritë të përgjakur,

dhe në këngën time lirike

vesh zbukurimet e një kllouni

faqebardhë. Dashuria,

e bukura dhe e ëmbla fshihet

nën një merimangë. Dielli

si merimagë tjetër më mbulon

nën këmbët e tij të arta. Nuk

e gjej dot fatin tim,

se jam si vetë Dashuria,

shigjetat e të cilës janë lotë,

dhe torba e tyre zemra.

Do ti jap gjithë ç’kam

dhe lotoj dëshirën time

si fëmijë i braktisur

në rrëfenjën e harruar.

Pemë

Pemë!

Ç’qenë shigjetat tuaja

ranë nga kaltrimi?

Ç’luftëtarë të tmerrshëm ju lançuan?

Vallë ishin yjet?

Muzika juaj buron nga shpirti i zogjve,

prej syve të Zotit,

prej dëshirës së përkorë.

Pemë!

E njohin rrënjët tuaja të forta

zemrën time në tokë?

Madrigal

Unë të vështrova në sy

kur isha i mirë dhe djalë.

Duart e tua me ledhatuan

një puthje më pate falë.

(Orët mbajnë të njëjtën rënie,

dhe netët kanë të njëjtët yje.)

U hap zemra ime

si një lule nën qiell,

me petale dëshire

dhe thekë ëndrrash.

(Orët mbajnë të njëjtën rënie,

dhe netët kanë të njëjtët yje.)

Në këndin tim ngashërova

porsi princi i rrëfenjës

për të Artën Estrelita

që u largua nga ndeshjet.

(Orët mbajnë të njëjtën rënie,

dhe netët kanë të njëjtët yje.)

Unë prej teje jam larguar

I dashuruar pa e kuptuar.

Nuk e di si janë sytë tua,

Duart e tua as flokët e tua.

Vetëm më ka mbetur në ballë

Flutura e puthjes.

(Orët mbajnë të njëjtën rënie,

dhe netët kanë të njëjtët yje.)

Natësor

Kam shumë frikë

nga gjethet e vdekura,

në mes të fushave

mbuluar me vesë.

Do të fle tani;

dhe nëse nuk më zgjon,

do lë ndanë teje zemrën time të ngrirë.

“Kush fëshfërin ashtu,

aq larg?”

“Dashuri,

është era në dritare,

e dashura ime!”

Të stolisa gjerdanë

Me gurët e agimit.

Përse më braktis

Në këtë udhë?

Nëse ti shkon larg

Zogu im do qajë

Dhe vreshti i gjelbër

Nuk do të bëjë verë.

“Kush fëshfërin ashtu,

aq larg?”

“Dashuri,

është era në dritare,

e dashura ime!”

Ti kurrë s’do ta kuptosh

Sfinks bore,

Sa shumë që unë

Do të të dashuroja

Mëngjeseve

Kur rrebesh të binte

Dhe në degën e thatë

Të prishej foleja.

“Dashuri,

është era në dritare,

e dashura ime!” /Albert Vataj