I thanë se do ja merrnin fëmijën: Historia e mjekes që u rrëmbye nga forcat ruse

Një natë vonë në fillim të prillit, mjekja ushtarake ukrainase Mariana Mamonova po udhëtonte drejt një pozicioni luftarak në Mariupol, në juglindje të Ukrainës, me ushtarë nga njësia e saj.

Lufta ishte e ngushtë, zhurma e armëve dhe e bombave vinin nga çdo anë.

Mariana kishte shërbyer në vijën e frontit në Mariupol që nga fillimi i luftës në shkurt, por tani aksionet ishin edhe më të larta se zakonisht – ajo kishte zbuluar se ishte shtatzënë dy javë më parë.

Qyteti ishte i rrethuar nga forcat ruse, i bombarduar ditë e natë, i shënjestruar pa pushim dhe pa dallim me raketa ruse.

Batalioni i saj ishte i stacionuar në fabrikën e çelikut Illich – një nga qendrat e fundit ukrainase të qytetit. Por rusët po afroheshin dhe të udhëtonin në çdo distancë nga baza do të thoshte të rrezikonin vdekjen ose kapjen.

Mariana nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të qëndronte me njësinë e saj pavarësisht shtatzënisë dhe të shpresonte për më të mirën për të dhe fëmijën e saj. Por ajo ishte e pafat.

“Makina jonë u ndalua dhe na thanë: “Që nga ky moment ju jeni të burgosur të Federatës Ruse”, tha ajo për BBC.

Mariana dhe kolegët e saj u transferuan në një depo magazinimi për tre ditë përpara se të dërgoheshin në burgun Olenivka në pjesën e okupuar të Ukrainës lindore.

Objekti, i njohur për kushtet e tij të mjera, stafin abuziv dhe dhomat e mbipopulluara kronike, ishte vendi i një sulmi me raketa që vrau dhjetëra të burgosur ukrainas të luftës.

Për Marianën, ishte fillimi i një sprove gjashtëmujore gjatë së cilës ajo flinte në dysheme dhe nuk kishte akses për ushqim të shëndetshëm dhe ajër të pastër. Ajo u frikësua dhe kërcënohej gjatë marrjes në pyetje.

Menjëherë pasi u kap, ajo u mor në pyetje nga një zyrtar rus.

“Ai tha se nëse nuk përgjigjem ashtu siç ai ka nevojë, do të më dërgojë në një kamp në Rusi dhe do të merrnin foshnjën time”, tha Mariana.

Hetuesi i saj kërcënoi se do të sigurohej që fëmija i saj të transferohej nga një jetimore në tjetrën, duke e bërë të pamundur gjetjen ndonjëherë.

Gjatë gjithë sprovës së saj, trajnimi mjekësor i Marianës i dha asaj siguri se shtatzënia e saj po zhvillohej normalisht. Por kushtet në burg ishin të këqija.

Kur ishte shtatzënë në muajin e shtatë, një mjek e këshilloi se kishte nevojë për më shumë ajër të pastër dhe e lejuan të shëtiste nëpër oborr.

Në korrik, ajo pati një komplikacion dhe u dërgua në spital për një ekografi. Ishte shikimi i parë i Marianës për fëmijën e saj.

“Pashë krahët dhe këmbët e saj të vogla. Ai shpalosi grushtin dhe më tregoi pesë gishtat e vegjël. Qava dhe qava. Më thanë se fëmija ishte mirë, por ishte shumë i vogël dhe duhet të ha më shumë dhe të marr më shumë vitamina. “

Bashkëshorti i saj Vasyl, bëri thirrje që ajo të lirohej për arsye humanitare.

Mariana u transferua në një maternitet në Donetsk ku u trajtua mirë, por kërcënimi për t’u ndarë nga foshnja mbeti.

U shfaqën dy mundësi; ose Mariana do të dërgohej në një burg në Donetsk ku mund të jetonte me fëmijën e saj për aq kohë sa ishte duke ushqyer me gji. Ose do të çohej në një institucion në Rusi ku do t’i merrnin foshnjën e saj kur të mbushte tre vjeç.

Mariana ndjeu se një shkëmbim ishte shpresa e saj e fundit.

“Ata më thanë se shkëmbimi ishte i ndërprerë. Situata në vijën e frontit ishte intensifikuar dhe të dy palët nuk mund të pajtoheshin. E kuptova se ishte fundi,” tha Mariana. Deri atëherë ajo mund të kishte lindur çdo ditë.

Por gjatë fundjavës, diçka ndryshoi, papritmas shkëmbimit iu dha drita jeshile.

Të martën e ardhshme, ajo u transferua me dhjetëra të burgosur të tjerë në një qytet në Rusi pranë kufirit me Ukrainën. Atje, asaj iu lidhën sytë, i lidhën duart dhe e hipën në një avion ushtarak me të burgosur të tjerë në një vend në Bjellorusi.

Nga Bjellorusia ajo u çua në një distancë të shkurtër përtej kufirit me Ukrainën dhe u kthye në sigurinë relative të atdheut të saj.

Vetëm katër ditë më vonë, Mariana lindi një vajzë të shëndetshme të quajtur Anna.