“Close”, filmi i shfaqur në Kanë- Përçarja e një miqësie për shkak të paragjykimeve nga homofobët

Nëse do të kishte një çmim për nxitjen e të qarave në Festivalin e Filmit në Kanë, fituesi do të ishte “Close”, një dramë belge me regji të Lukas Dhont.

Heronjtë e tij, Léo (Eden Dambrine) dhe Rémi (Gustav de Waele), mund të jenë përkufizimi në fjalor i lirisë dhe mundësisë rinore.

Të parë për herë të parë duke garuar nëpër fushat idilike të luleve tregtare në pronësi të familjes së Léos, këta 13-vjeçarë duket se kanë energji të pashtershme dhe gëzim të pakufi. Më e mira nga të gjitha, ata kanë njëri-tjetrin.

Aq pranë vëllezërve, ata janë të lumtur të përdorin njëri-tjetrin si jastëk ndërsa dremisin në tokë në rrezet e diellit të verës, dhe të flenë krah për krah në shtratin e Rémit, ku Leoni pëshpërit fabula të improvizuara për rosën dhe hardhucat.

Dashuria e tyre është shumë e ëmbël dhe kjo është vetëm në minutat e hapjes së filmit.

Djemtë regjistrohen në një shkollë të re, dhe xhirimi i Dhontit ku ata përpiqen të fshehin nervat e tyre në mes të një këndi lojërash të mbushur me njerëz, është një ogur që jeta nuk do të jetë më kurrë kaq e thjeshtë.

Oguri tjetër vjen kur Léo rastësisht e mbështet kokën mbi supin e Rémit në klasë dhe një shok klase e vëren. Dhont është shumë delikate për t’i bërë Léo dhe Rémi të bëhen viktima të bullizmit të dhunshëm homofobik, shkruan BBC.

Por disa vajza e pyesin Léon nëse ai dhe Rémi janë “bashkë”, dhe një djalë e shtyn në shesh lojërash.

Ky është i gjithë paralajmërimi që i duhet Leos, i cili nuk e shfaq asnjëherë atë që po përjeton.

Leo ndjen probleme përpara, se kjo mund të çojë në ngacmim ose të paktën përjashtim social. Asgjë nuk thuhet kurrë me zë të lartë, por ka vetëm nuhatjen më të dobët të një ndjesie se ka një tërheqje fizike mes tyre. 

Ai fillon të shmangë kontaktin fizik mes tyre në shkollë dhe më pas edhe kur janë vetëm, gjë që çon në një luftë mundjeje në dhomën e gjumit.

Po kështu, “Close” ka të bëjë sipërfaqësisht me frikën për t’u menduar si homoseksual, por në përgjithësi ka të bëjë me atë që të gjithë duhet të vuajmë kur të rritemi: përballimi i dhimbjes në heshtje, shkaktimi i asaj dhimbje te të tjerët, shtrembërimi i personazheve tanë për t’iu përshtatur turmës dhe duke kuptuar se të gjitha llojet e intimitetit instinktiv tani duhet të etiketohen.

Leo ende mund të vërë krahun rreth vëllait të tij, sepse dashuria vëllazërore është e lehtë për shoqërinë për t’u kategorizuar dhe pranuar.

Por të shtrihet me kokën në gjoks të një djali tjetër që rastësisht është shoku i tij më i mirë? Ky është një privilegj që ai duhet ta lërë pas.

Disa njerëz mund të kenë rezerva për disa nga zgjedhjet e Dhontit, por është e vështirë të imagjinohet dikush të shohë “Close” pa u tronditur nga ndjeshmëria dhe vizioni i tij i jashtëzakonshëm.

Në moshën 31-vjeçare, ai tashmë është një regjisor i jashtëzakonshëm dhe ky është një film i jashtëzakonshëm.