Cikël poetik nga Thomaidha Tanuçi

NGJYRA E HESHTJES

Ndonjëherë skuqem prej vetes
skuqem prej vetes ndonjëherë;
kam përtypur gjithë mëngjeset e akullta
esëll,
kam thirrur: ” Oh!”
dhe kam pritur…

Shtrirë mbi pendesat e ngjyrave,
filloj të humbas ngjyrën e syve
dhe belbëzoj harresat e fjalëve.

Brenda pëllëmbës sime,
duart e plagës kapin pishtarin,
pishtar i skuqes sime,
më thotë:

“Është ngjyra e heshtjes
për të cilën ti po hesht,
ngjyra e heshtjes ose…

Zoti po mbjell lulëkuqe
në lëkurën tënde të grunjtë.”

ÇUDITEM

Çuditem
që fryma e jetës mbahet
në pafrymën time.

Çuditem
që dhembja është si shija e ujit të kripur
dhe netët qerpikhapur strehohen
nën strehën e zgjimit.

Çuditem
si parfumosen stuhitë
me aromë gruaje
sa herë një plagë stine,
më gjen me supe gjysmë të zhveshura.

Çuditem
që bardhësia e ëndrrave
dallohet përtej errësirës.

E trembur hap sytë
kujdesur për
zhurmën e oqanit që derdhet
si një klithmë shpirti
në shpirt…

QYTETI I VDEKUR

Një dritë e zbehtë,
që ndriçon
aureolat e engjëjve;
fton njerëzit
në altarin e shenjtë.

Në shesh,
vetëm tri plaka
veshur me të zeza,
çapiten ngadalë drejt kishës.

Dita është e vrejtur,
e errët si kupa
në dorën e të verbërit.

Sytë e fundosur
në natën e harresës,
nuk kërkojnë strehim
në mjegullën e ndritshme
të fenerëve të rrugës.

Flamujt e vegjël
ngjyra – ngjyra
valëviten në erë
si flatra shpendësh.

Në kopshtet e kaltra,
ndizen dhe shuhen
flutura të bardha,
që bien
mbi qytetin e vogël
pa njerëz.

Në shtyllat e telefonit,
era dimërore
shfleton me nge

nekrologët.

ËNDËRRMAKTH

Ti që je
si një vegim,
ti ëndërrmakth
a si “mallkim”
një herë real,
pastaj ënd’rrim,
si ditënektar
a si harrim;
si dashuri,
si përqafim;
si zhveshjedashje
me dëshirë,
si dhënie vete
pa ngurrim;
oh, ç’po këlthet
ky shpirti im,
ti ëndërrmakth
e ti “mallkim”
që po më tret,
e prapë më ngjall,
ti që largohesh
kaq ngadalë,
dhe një vështrim
e hedh mbi valë,
mbi një direk
a një palë sy,
a një palë flokë,
kur s’jam aty.
Eci në rrugë,
notoj në det,
s’kërkoj askënd
që ngjan me ty;
sepse të kam
në trupin tim,
të kam në lot
si një trishtim,
të kam me dashje
një largim,
që ta qetësoj pak
shpirtin tim.
Dhe kur të nisim
udhën prapë,
të jesh ti pritja
më e gjatë.

JANË LOJËRA FJALËSH DASHURISHT

Tani po futem brenda teje
të ngrohem pak si të jesh zjarr,
një herë të shuhem prapë të ndizem,
sa herë e vdekur, aq herë e gjallë.

Tani po futem brenda teje,
jam unë që shkarpat i shkartis,
nëse unë dua të mbaj ndezur,

nëse unë dua, larg të nis.

Me zjarr kush luan digjet vetë,
më mirë të luaj se të jem zjarr,

kur dua vetë flakën e shuaj,
kur dua vetë flakën e kall.

Kështu po deshe rri me mua,
me mua rri edhe pse zjarr
dhe nëse digjesh bëhesh pluhur,
jam unë ajo që vij të ngjall.

Nëse ti ndihesh i mashtruar,
janë lojëra fjalësh dashurisht,
ti mos u tremb nga një e huaj,
që ty të ndez kaq çmendurisht.

SONATA E SHIUT

Sapo nisi një shi i butë,
shi i shtruar,
shuar mbi pika etja ime
dhe ka në duar qiellza të lëngëta.

A e ke ndier aromën e tokës?
Si fërshëllen dheu posht’ hapave;
a e ke ndier?
A je futur nën ndonjë lofatë të lagësht?
Tani filloi me rrëmbim,
i ngjan revoltës sate
furtunë;
por unë e pres,
e pres si dashurinë.

Bie shi në Tiranë
dhe unë nuk jam as Anë,
as Adrianë,
por bija e shiut,
që fle në jastëkë të lagur
dhe zgjohet mëngjeseve
me vesën mbi lëkurë.

Bie shi në Tiranë,
të panjohurit i fshehin
dëshirat nën shikime
e unë jam e padukura;
e humbura e kohës,
e gjetura e ëndrrës.

Ti, nuk guxon
të endësh kërcime
ëndrrimtare rreth trupit

as fjalë të bukura rreth buzëve
e ndosha brenda vetes,
do ta këndoja një këngë
të pakënduar,
që do të shoqëronte
ëndrrën time.

Bie shi në Tiranë
dhe unë nuk jam as Anë,
as  Adrianë;
ndoshta një krejt e panjohur
duke pritur në shi…

NJË DEHJE

Si pellgje shiu këta sy sot,
padukshëm nëpër mall këndellem,
në një gotë vere,

e pambrojtur nga dehja
si liria tretem në këtë lëng
dhe të pushtoj;
të pushtoj…
si më ka pushtuar kjo dehje.

Ngatërrohet vetja nëpër ty
dhe… heshtje!
Heshtje!

Oh, kjo jetë me lëngje sysh,
si pasqyrë shihet
në lëng të kuq.

Shiko,
shiko si jam lidhur pas teje.

Ti nuk më flet.
Unë gjej fjalët,
flas për mua dhe ty;
normalët hyjnë në monolog,
të marrët flasin me zë të lartë
për të dy.

Duhet të fle;
por në gojë më fle nata.

Dita zgjohet e rrënohet mbi dritë
e unë jam e fortë vetëm kur eci me ty;
zbathur, nëpër lëndinat e dashurisë.

Më shijon ky lëng,
ndiej gjuhën e athët dhe të mpirë;
nuk dua të zgjohem,
nuk dua të zgjohem
nga kjo humbësi!

T’I FRYJ PLAGËS E ZJARRIT TË BARKUT

Heshtur kam deri në dhembje,
vdekur kam e ringjallur prapë,
me zë thirra Zotin deri në humbje,
veten prej vetes, gjeta jashtë.

Si gjethja lut erën, e luta mëngjesin,
në dritën e tij e mbyta vetminë,
në portën e Hadit trokas si e verbër
a hije nimfe që merr arratinë.

Dua të hyj zhveshur në liqenin e akullt,
t’i fsheh kujtimet mbetur në qerpik,
t’i fryj plagës e zjarrit të barkut,
ta lë aty frymën e pastaj të ik’.

***

Thomaidha Tanuçi është një nga poetet më të talentuara nga Shqipëria dhe jo vetëm. Mësimet e para dhe shkollën e mesme i kreu në qytetin e lindjes, kurse studimet e larta në Universitetin “Aleksandër Xhuvani”, në Elbasan.

Është autore e veprave me poezi: “Frymë e ujët hapash të kaltër”, ProkultPres, Prishtinë, 2016, “Anormale”, Kumanovë, 2020, “Sonata e shiut”, ProkultPres, Prishtinë, 2021 dhe “Petale drite”, ProkultPres, Prishtinë, 2022.

Thomaidha jeton në Tiranë, pa harruar qytetin e lindjes Përmetin, që i dha shpirtin e kulluar të Vjosës dhe lartësinë e majave.