Albana Beqiri / Shtrati

SHTRATI

(Fragment i shkëputur nga një tekst më i gjatë)

“Diana zgjohu”, ju bë se dëgjoi një zë të panjohur, zë që nuk i ngjasonte me asnjë zë të njohur për veshët e saj, ajo kishte aftësinë t’i dallonte zërat e t’i mbante mend gjatë ata (p.sh., edhe tani që ishte një grua e rritur mbante në kujtesë zërat e shokëve dhe shoqeve të fëmijërisë të cilët kishte vite të tëra pa i parë dhe nëse ndonjëri prej tyre do ta thërriste rastësisht në telefon ajo edhe pa ju prezantuar fare do ta identifikonte me të parën nga zëri, ani pse mund të mos ishte dëgjuar për vite të tëra me të), zëri ngulmoi disa herë dhe asaj iu duk sikur dy duar po e shkundnin prej krahësh. Hapi sytë dhe askush nuk ishte pranë saj, nuk kishte asnjë gjasë teorike që dikush t’i kishte thirrur në emër apo edhe ta kishte cekur se jo më ta kishte tundur prej krahësh. Ishte vetëm me vetminë e saj, e cila tash e një kohë (që kur?) i rrinte veshur pas trupit si një kostum i qepur mirë e në numrin e duhur. Ndjeu një turbullirë që ia pushtoi kokën, më pas edhe një lëmsh që iu mlodh duç brendisë e nëse dikush, qoftë edhe zëri i imagjinuar që pak më parë e kishte grishur të zgjohej nga gjumi, do ta kishte pyetur sesi ndihej në ato momente, sigurisht që do t’i ishte përgjigjur shkurt e prerë me një fjalë të vetme: e vdekur!

Kur e mendoi këtë, ndjeu një rrymë të ftoftë ajri t’i përplasej fytyrës dhe iu bë se po përjetonte pikërisht ndjesinë e vdekjes. U drodh, pastaj drithëroi, pastaj u akullua, pastaj përmenjëherë u përvëlua flakë, pastaj u djers e pastaj sërish u drodh për të drithëruar sërish deri në djersje. Si është ndjesia e vdekjes?, pyeti veten e bindur se kjo ishte një pyetje pa përgjigje, askush nga ata miliarda e miliarda njerëz të cilët që prej filleve të njerëzimit i ishin dhënë të frikësuar vdekjes duke e përjetuar ndjesinë e saj, nuk ishte kthyer mbrapa për të treguar sesi ishte ajo ndjesi. Apo edhe vetë vdekja.

E pa veten të shtrirë në të njëjtin shtrat në të cilin dikur, në një kohë që Diana nuk e mbante mend se kur kishte qenë, kishte parë të vdiste dashuria e meqë kishte qenë dëshmitare e vdekjes së dashurisë së saj, prej asaj dite kishte filluar të mendonte se kishin vdekur të gjitha dashuritë e botës, dashuria nuk ekzistonte më, ajo kishte dhënë shpirt në një shtrat që nuk ishte i Dianës, në një shtrat të huaj që Diana e kishte “huazuar” për t’i dhënë dashurisë (të sajës, kuptohet) formën më sublime, pa e ditur se kështu po e vriste.

E kishte vrarë vërtet? E kush dreqin mund ta vrasë dashurinë nëse ajo është e vërtetë dhe e pamposhtur?, pyeti veten pa qenë fort e bindur se e saja kishte qenë e tillë: e vërtetë! Mblodhi krahët pa ditur se ç’përgjigje t’i jepte vetes.

Tani gjendej (apo nuk ishte vërtet aty, vetëm se imagjinata e kishte çuar pikërisht atje?) në të njëjtin shtrat kur dikur (kur tamam?) ajo priste e mbushur ngazëllim e me zemrën që i hidhej pupthi a thua donte t’i dilte nga vendi, Atë, burrin që e donte më shumë se veten e të cilit donte t’ia harronte emrin. Edhe fytyrën, edhe gjestet, edhe huqet, edhe gjithçka tjetër që e kishte lidhur me të. Përtej atij shtrati bota nuk ekzistonte, aty Diana mund ta donte pa u fshehur prej syve të të tjerëve atë njeri që çmendurisht ia kishte grabitur të gjitha: zemrën, shpirtin, ëndrrat, mendimet, dëshirat, gjithçka, të gjitha ato që ajo ja kishte falur vetë me lehtësinë më të madhe.

Tani, gjendej sërish atje, nuk arrinte ta kuptonte si apo pse kishte mbërritur deri atje, por ishte po aty, si dikur, me zemrën që i hidhej pupthi përpjetë, këtë herë nga dhembja, me sy e vesh nga dera për të cilën ishte e bindur se nuk do të trokiste më kurrë.

“Nuk duhej të isha këtu”, i tha Diana vetes, “kjo deja vy është kaq rraskapitëse, kaq munduese. Është e padrejtë ta fus veten edhe një herë tjetër në përjetimet e njëjta”. Dikur kishin qenë përjetime të mrekullueshme, edhe të çmendura, edhe drithëruese, por tanimë prej tyre kishte mbetur vetëm një kujtim i vragullt, që sëmbonte hera herës pa mundur të shkonte më tej. Ishte sikur ato gacat gjysmë të shuara që kishin mbetur mes hirit të një zjarri dikur bubulak, sado që të përpiqeshin asnjëherë nuk do mundeshin ta ndiznin nga e para zjarrin e dikurshëm.

“Nuk duhej të isha këtu”, ia ripërsëriti vetes fjalinë e mëhershme dhe përmenjëherë ndjeu nevojën të qante, mbase lotët do ta ndihmonin të nxirrte gjithë atë duf e dhembje që mbante brenda shpirtit të thyer, qëkur kishte parë dashurinë t’i vdiste para syve sadoqë ishte përpjekur ta bënte nuk kishte mundur të qante, asnjë pikë loti nuk i kishte dalë prej syve edhe pse shpirti e zemra i qanin me gulçe, asnjë pikë loti e vetme nuk i kishte shkarë qoftë edhe vjedhurazi cepave të syve, Diana e kishte kundruar gjithë këtë situatë sikur të ishte jo e saja, por e dikujt tjetër, ishte ngujuar aty brenda vetmisë së saj dhe e kishte lënë dhembjen t’ia paralizonte dalëngadalë të gjitha, fillimisht lotët, pastaj gjymtyrët, pastaj akoma dëshirat e në fund fare edhe mendimet. Më mirë kështu. Veçmas mendimet ishin të rrezikshme, po t’i linte të lira do të shkonin te Ai dhe Diana nuk donte më që Ai njeri të ishte pjesë e jetës së saj. As sot, as nesër, as kurrë më.

E kishte lënduar mjaftueshëm që ajo të donte të përjetonte të njëjtat dhembje që nuk merrnin fund asnjëherë, por përsëriteshin e përsëriteshin sa herë ata pajtoheshin pas zënkave e ndarjeve që edhe ato dukej se nuk kishin fund.

“Sa herë jemi ndarë këto dy vitet e fundit”?, pyeti veten e bindur se as që ja vlente t’i rikthehej këtij muhabeti, filloi të numëronte me mend të gjitha herët që ishin ndarë, por nuk ja doli, u lodh shpejt nga numërimi, sepse e dinte që më shumë kishin qenë të zemëruar e turivarur me njëri- tjetrin sesa bashkë, Ai mezi ku priste ta kapte në gabim, madje Diana filloi të mendonte se Ai ishte aty në pararojë të çdo fjale apo veprimi të saj që atij nuk i pëlqente, i kapte para se ajo t’i nxirrte nga goja dhe mrrolej e tërhiqej në heshtjen e tij idiote dhe të papërligjur e kështu nisnin ato ditët e tyre të akulluara nga ndarja dhe heshtja që e impononte idhnimi i tij, në fillim këto zënka dukeshin simpatike, po aq simpatike sa zënkat e të gjithë të dashuruarve të botës, por kur me kohë filluan të shpeshtoheshin aq shumë sa ajo mund t’i numëronte lehtë ditët që ishin bashkë, sepse ishin shumë më pak se ato që ishin të ndarë, Diana kuptoi se diçka nuk ishte në rregull ose me njërin, ose me tjetrin, ose edhe me të dy. Dikur kur ndjeu se durimi dhe toleranca po i soseshin me shpejtësi, për herë të parë mendoi se kjo lidhje mund të mos ishte ashtu si e kishte idealizuar ajo vetë për vite të tëra, si mund të ishte bekim një lidhje e tillë aq shkatërruese dhe munduese?, dashuria nuk duhej të ishte e tillë sa të të shkaktonte aq shumë dhembje e vuajtje. Ai, të cilit donte t’ia harronte përgjithmonë emrin (sikur të mundej të harronte se ai egzistonte diku jashtë zemrës, ëndrrave dhe mendimeve të saj) e kishte çuar aq shpesh në zgrip sa Diana kishte filluar ta urrente veten pikërisht pse e donte dhe e duronte aq shumë.

Hodhi sytë përreth, gjithçka ishte po aq e njohur sa edhe e panjohur, ndoshta kishte ndryshuar gjithçka, vetëm shtrati ishte i njëjti, madje edhe vetë Diana kishte ndryshuar, nuk ishte më e njëjta, nuk ishte më Diana e herës së fundit, shtrirë në atë shtrat, e si mund të ishte e njëjta pasi kishte parë dashurinë të jepte shpirt bash në atë shtrat mu aty para syve të saj, ishte një vdekje e qetë, pothuaj e paralajmëruar dhe Dianës nuk i kishte mbetur gjë tjetër veçse t’ia mbyllte sytë, ishte vdekja e parë në të cilën asistonte dhe po ashtu vdekja e parë ku i ishte dashur t’ia mbyllte sytë kufomës, kishte dëgjuar të thoshin se ndodh që vdekja i zbukuron kufomat, por kufoma e dashurisë së saj ishte aq e mjerë, aq për të të ardhur keq sa Diana u rrënqeth sikur ta kishin puthur rrymat e ftohta të ajrit, ndoshta ishte puthja e vdekjes, ndoshta ishte ëndrra më e keqe që kishte parë apo përjetuar ndonjëherë, ndoshta ishte zhgënjimi dhe dhembja për naivitetin me të cilin e kishte marrë si të mirëqenë përjetësinë e asaj dashurie që tani ishte shndërruar në kufomë të shëmtuar pikërisht në atë shtrat ku dikur ishte ngjitur në zenitin e vet.

“Unë nuk duhej të isha këtu”, ia ripërsëriti për të tretën herë vetes dhe bëri të ngrihej nga shtrati, jo për të shkuar te dera, kurrkush nuk kishte trokitur në derë, as pritej të trokiste, Diana u ngrit rrëmbimthi me ngasjen të ikte nga ai shtrat, nga ai ambient dikur aq i dashur e aq miqësor, ndjeu t’i merreshin mendtë ndoshta nga ngritja e menjëhershme, u mbajt fort në anësoret e shtratit sikur donte t’i rezistonte atij boshit që po e përpinte. Ndjeu një si gropë që iu përhap vrazhdë kraharorit dhe gjithçka poshtë këmbëve filloi t’i lëkundej, mbase ishte ndonjë tërmet, u mbajt edhe më fort pas shtratit e ndërsa gropa brenda shpirtit po thellohej e po merrte gjithmonë e më shumë terren iu kujtua se fjalët e fundit të tij para se të ndaheshin përgjithmonë ishin: nuk kam asgjë me ty Di., kam vetëm një si gropë brenda vetes, s’di si apo për sa kohë do e mbush… dhe ishte zhdukur sikur të mos kishte ekzistuar kurrë.

Përballë shtratit ishte e njëjta pasqyrë në të cilën atëherë kur dynjaja kishte qenë mbarë, Diana e kishte parë veten dhe Atë me mijëra herë, dikur i kishte pëlqyer ajo çka shihte në atë pasqyrë, i kishte pëlqyer sepse e kishte menduar si reflektimin e lumturisë së dy njerëzve të dashuruar, por tani përballë saj ishte figura e trishtë e një gruaje të thyer më dysh nga dhembja. Ia nguli sytë fort pasqyrës a thua kërkonte sytë e atij burri të cilit donte aq shumë t’ia harronte emrin, derisa dikur më në fund (sa dreqin zgjati kjo?) iu bë se në anën tjetër i dalloi sytë e tij që nuk kishin guxim ta shihnin, e në momentin kur sytë e tij nuk mundën t’i shmangeshin pafundësisht, por u ndeshën me të sajët, Diana nuk ndjeu asgjë, ishte aq e akulluar brenda vetes sa gjithë ai akull ia kishte ngrirë e bërë acar të gjitha ndjesitë, ndjeu nevojën të ikte sa më larg gjithçkaje, sa më larg atij shtrati vrasës, sa më larg burrit të cilit donte t’ia harronte emrin, sa më larg syve të tij të ftohtë e indiferentë, sa më larg kujtimeve të tij dhe ndërsa po bëhej gati të ngrihej ,a thua donte të shuante ndonjë kuriozitet e pyeti thjesht sa për forcë zakoni: a e mbylle gropën brenda teje? E dinte se nuk do të merrte kurrfarë përgjigjeje andaj ndërsa mori hov të ngrihej e të ikte prej aty, foli si nëpër dhëmbë (nuk ishte e sigurt nëse vetes apo kujtimit të burrit që donte t’ia harronte emrin): sigurisht që e ke mbyllur. Një vetjak e narcizoid si ti i mbyll shpejt të gjitha gropat e veta, duke hapur ato të të tjerëve… Timen e ke hapur thellë…