Albana Beqiri / Muri

MURI

Dera e dashurisë iu përplas fytyrës me forcë, ose së paku asaj iu duk ashtu, mbase ishte thjesht zhurma karakteristike e derës kur mbyllet, ndoshta ajo derë as nuk ishte mbyllur kurrë, sepse ndoshta edhe nuk kishte ekzistuar ndonjëherë, mbase asnjëherë nuk kishte pasur dashuri dhe ajo vetëm e kishte ëndërruar atë, sidomos në ato netët e trishta të vetmisë kur heshtja e terri gllabëronin gjithçka, sidomos shpirtrat e lodhur e të vrarë.

Një përplasje tjetër dere u dégjua krejt afër, edhe më afër se më parë, edhe më fort, madje edhe një rrymë e ftohtë ajri e preu si një thikë e mprehtë dhe ajo ndjeu shijen e hidhur të dhembjes që po i përhapej me shpejtësi brendisë.

-Dera e dashurisë asnjëherë nuk mbyllet,- iu bë se dëgjoi zërin melodioz e të butë të së ëmës, ngjasonte me një fëshfërimë mëndafshi që frikohej se mos e lëndonte edhe ajrin.

-Vërtet qé nuk mbyllet asnjëherë, por nëse për një arsye ose për një tjetër mbyllet, atëherë mos ju ndaj dritares, siç hyn errësira, drita e hënës apo si rrezet e diellit hyjnë nga dritarja, ashtu mund të hysh edhe ti, madje pa trokitur fare,-asaj nuk i besohej se i ati, ai burri hijerëndë e i pagabueshëm, ishte ai që i dha një këshillë të tillë.

-Ku është dritarja?, – iu bë të pyeste të atin plak, por u përmbajt kur u kujtua se prej vitesh ai kishte hyrë në atë errësirën e verbërisë e për objektet materiale mund të fliste vetëm simbolikisht.

Për të tretën herë ndjeu kërcimën e përplasjes së derës, këtë herë edhe më afër e edhe më fort se dy herët e tjera, ndjeu edhe një dhembje të fortë që gati ia mori frymën dhe e kuptoi se ishte zemra ajo që si një kristal i ishte thyer në mijëra copa. Me sytë e mendjes i pa muret e ndarjes që ishin vendosur ashtu befasisht, kërkoi kuturu errësirës së kujtesës derën a makari dritaren me shpresën se do të mundte të hynte sërish, e kur nuk i gjeti e kuptoi se kishte mbetur në njërën anë të murit, nuk ishte në gjendje ta ndante né ishte jashtë apo brenda, e ç’rëndësi kishte kjo kur muret tani ishin vendosur aq befasisht duke i lënë të dy në anët e kundërta?

Para syve po i thërrmohej gjëja më e bukur që i kishte ndodhur në jetë: dashuria, jo ajo për veten, por ajo për tjetrin! E vetmja dashuri që kishte kuptim.

Ende nuk arrinte ta ndante nëse ishte jashtë apo brenda atij muri apo asaj dere, një rreze dielli depërtoi deri te sytë e saj dhe filloi të luante me dhembjen që ia lexoi në sy.

-Lazdrajkë, – gati sa nuk iu drejtua rrezes, – lermë rehat. Ose ndihmomë, merrmë me vete dhe më kalo në anën tjetër, nuk dua t’ja di sa i vështirë mund të jetë kalimi, dua vetëm të depërtoj në atë mur, ta hap derën a dritaren cilëndo prej tyre, vetëm të jem atje ku ka mbetur shpirti im kapur fort pas të tijit.

Dikur, kur mendonte se dashuria ishte Zot e se fryma e saj njësoj si fryma e Zotit nuk do të shuhej kurrë, e kishte përfytyruar lidhjen e tyre si një trup që peshonte vetëm 42 gramë shpirt, e atë burrin që kishte mbetur në anën tjetër të murit apo të derës që nuk po arrinte ta shihte e kishte menduar si mrekullinë që Zoti, ai i vërteti ia kishte dërguar si bekim. Mbase dhe kishte qenë, por tani dashuria e kishte shndërruar vetveten në një mur të pakapërcyeshëm dhe të dy ata kishin mbetur të pafjalë në të dy anët e atij muri poshtë të cilit ishin varrosur ëndrrat. As lamtumirën nuk e kishin shqiptuar dot, aq papritmas ishte shfaqur ai mur.

-Po sikur ai mur të ketë qenë gjithmonë aty?- zëri i mëndafshtë i nënës u mundua ta ngushëllonte sipas mënyrës së vet.

-Edhe sikur të ketë qenë gjithmonë aty ti duhet ta shembësh atë mur. Provo së paku, nuk ke çfarë të humbësh, për dashurinë ja vlen të luftosh, ja vlen të shembësh mure e të kapërcesh oqeane, – asaj nuk po i besohej që këshilla të këtilla i jepte i ati, ai burri hijerëndë e i pakompromos që prej vitesh endej territ të verbërisë.

Nuk dinte as vetë ta shpjegonte pse, por filloi edhe vetë të ndihej si e verbër, sytë i kishin mbetur në anën tjetër, bashkë me shpirtin. Filloi të ndjente angushti, bota ishte shembur poshtë këmbëve të saj, ishte kthyer në një gropë të madhe e të errët që mund ta gllabëronte nga çasti në çast.

Zot sa bosh ishte e ndjehej brenda vetes.

Zemra i ishte thyer në mijëra copa, ndërsa sytë dhe shpirti i kishin mbetur në anën tjetër të murit ku ai ishte shndërruar në katër sy e në 42 gram shpirt.

Mori copërat e kristalta të zemrës dhe me to u mundua që murit të hapte një tunel të vogël, nga i cili do kalonte në anën tjetër.

-Përpiqu dhe pak, ja po e gjen atë dritare shteg që do të të çojë anës tjetër, – veshëve iu përplas zëri i të atit.

-Kujdes bijë mos gërvishtesh, -i fëshfëriti në vesh zëri i të ëmës dhe asaj iu bë se ndjeu mbi flokë prekjen e duarve të saj.

Filloi të hapte sërish tunelin që do ta çonte në anën tjetër ku ishte duke e pritur Ai, qe në mos tjetër do t’ia kthente ata 21 gramë shpirt.