Albana Beqiri / Premtimi

PREMTIMI

“Ti nuk mund të thyhesh, nuk mund të dorëzohesh…”, ai zë që më erdhi si pëshpërimë e largët te veshi, mu duk i njohur, shumë i njohur, por fillimisht nuk është se më bëri ndonjë përshtypje të madhe, mbase edhe do më kishte bërë përshtypje dhe e vërteta është se po, më kishte bërë, por e binda veten, pak me zor vërtet, por megjithatë e binda se atë zë as që e kisha dëgjuar fare, e fshiva nga vëmendja dhe kujtesa siç fshihet me gomë një fjalë e shkruar gabim dhe ashtu mendova se do të shpëtoja prej tij e do të bija rehat.

Më duhej ta bëja këtë, të shurdhoja çdo zë të tillë që më përplasej veshëve, sepse kishte një kohë që mes maktheve që më kapnin kohë e pa kohë, dëgjoja zëra të tillë si pëshpërima jehosh që vinin nga botë të tjera, e nga tuta se do më merrnin për të çmendur nuk ia tregoja askujt tjetër, madje as vetes së lodhur e të lebetitur nga gjithë ai kalvar dhembjesh, drobitjesh e frikërash, në të cilat endesha e humbur dhe e shkatërruar.

Kishte një kohë që botën nuk mund ta kundroja normalisht, përpos prej atij këndit të përmbysur nga ku kishte rënë pingulthi jeta ime dhe asgjë më nuk ishte njësoj. Ishte si të kishe dalë dhunshëm nga vetja e ashtu si në një ritual që çdo ditë luhej nga e para, të përjetoje makthin më të madh të njeriut: vdekjen!

Prekja veten sikur doja të kuptoja se isha ende gjallë, këtu përmatanë asaj bote të errët, që po më tërhiqte thellësive të saj të panjohura, të mistershme e të frikshme deri në makth. Qetësohesha për një çast, merrja frymë si e lehtësuar dhe pastaj sikur të kisha bërë zbulimin më të madh tē kësaj bote i thosha vetes: qenkam gjallë, edhe një ditë më shumë gjallë!

Një nga ata zëra që më vinin si pëshpërimë e largët mu te veshi mē kishte thënë një herë, ditën nuk e mbaj mend se kur, se për mua kishte nisur numërimi mbrapsht.

Kur e dëgjova për herë të parë atë zë që sikur vinte nga ndonjë humbëtirë jo e kësaj bote, por e ndonjë tjetre, u drodha, një si firomë e ftohtë më përshkoi të tërën, ftohtësia sakaq u përhap ngado gjymtyrëve që poshtë jorganit shtriheshin si të pajeta, mbërriti brenda asaj mbështjelljeje indesh, gjaku, qelizash e nervash duke i futur në një rreth vicioz paralize që të tillë e bënte paniku që më kishte pushtuar të tërën e ndërkaq me mend fillova të përfytyroj sikur krejt koha, ajo e botës dhe ajo e imja ishin shndërruar në një orë gjigande, lavjerrësi i së cilës nxirrte herë pas here një gërrvimë të thekshme a thua paralajmëronte kumte të kobshme, akrepat nuk lëviznin më sipas trajektores së përhershme, e cila mundohej të përthekonte brenda limiteve të sekondit, minutit dhe orës gjithë atë pafundësi që quhej kohë, e që unë deri pak kohë më parë mendoja se e kisha me bollëk.

Siç po thoja akrepat gjigandë të asaj ore edhe më gjigande, thjesht kishin nisur një udhëtim të përmbysur midis numrash romakë që e sigurtë, tani kishin filluar të numëronin mbrapsht. Ishte koha ime e përmbysur brenda një cikli tiktakesh që e kishin nisur numërimin mbrapsht deri sa të mbërrinin te zero. Te ajo zero e madhe që i ngjante gropës së tmerrshme të hiçit, të asgjësë, atje ku përfundonin herët a vonë të gjithë.

Çuditesha me veten për atë se vdekja gjithmonë na gjente të papërgatitur, ani pse të gjithë e dinim se që ditën e lindjes ishim të dënuar me vdekje. Edhe sikur kanceri të më kishte sulmuar në moshë të shtyrë, isha e bindur se vdekja do të më kishte gjetur po njësoj të papërgatitur për të. Sa herë e mendoja vdekjen, brenda meje grumbulli i qelizave të mira, që për fat ende ishin shumë më tepër se ato të këqijat, akulloheshin prej një firome të ftohtë që përplasej pamëshirshëm në to dhe nuk dinin nga t’ia mbanin. Ishin të trembura për vdekje si unë dhe po si unë e dëgjonin atë numërimin mbrapsht të orëve të mia të limituara, që po ashtu ishin edhe orët e limituara të tyre.

Zot, po unë jam kaq e re, i thosha vetes dhe mbyllja fort veshët që të mos dëgjoja atë tiktakun kobzi të asaj ore gjigande që sa vinte dhe m’i shkurtonte orët e jetës, pastaj mbyllja fort edhe sytë sikur doja t’u ikja atyre përfytyrimeve po aq kobzeza, por ato bëheshin edhe më të kthjellëta në atë terrin e syve të mbyllur, zhveshur plotësisht nga vështrimi. Nuk mund t’ju ikja dot as mendimeve e as përfytyrimeve që më merrnin përdore si një fëmijë të vogēl dhe më shpinin viseve të errëta e të panjohura, mes makthesh që nuk merrnin fund asnjëherë, por rinisnin nga e para herë në trajtën e një grope të errët të asgjësë, herë në trajtën e një filli të këputur njësoj si zullumi, mu aty ku ishte më i trashë.

“Mos bëj sikur nuk më dëgjon”, pëshpërima e atij zëri që sërish më tingëlloi i njohur, u afrua edhe më, aq pranë sa bëj be se bashkë me të ndjeva edhe firomën që shoqëronte hap pas hapi zërin e njohur, pastaj ndjeva mbi vete një si lloj prekje që u ndal mbi flokë, u drodha sërish sepse edhe ndjesia e asaj prekjeje ishte shumë e njohur, pastaj në ajër ndjeva të përhapej një aromë aq shumë e dashur dhe e njohur, ajo m’i gudulisi hundët dhe mua mu qa. Për gjendjen që isha, të qarët do ishte një akt i vetëkuptueshëm, por ja që prej momentit që isha ndërgjegjësuar për sa fatale ishte sëmundja që më kishte kapluar prej fyti, kisha qarë vetëm atëherë fort e shterrueshëm, deri edhe me gulçe që u kthyen në ulërima atje majë Gërmisë e pastaj lotët sikur u shterrën e nuk qava dot më, madje as atëherë kur keqardhja për veten duhej patjetër të më bënte të qaja. Pas kaq kohësh drithërima që më shkaktoi ajo prani e munguar prej aq shumë vitesh më ktheu lotët dhe dëshirën për të qarë fort dhe me zë.

“Kjo është e pamundur”, iu drejtova pranisë së njeriut më të dashur të jetës sime e që më kishte braktisur shumë vite më parë. “Ti nuk je i vërtetë, sepse nuk ka asnjë gjasë të jesh, ndërsa me shumë gjasa unë jam e çmendur, një e çmendur e sëmurë që në jerm të sëmundjes përfytyron gjëra të pamundura”.

“Ti mund të jesh pak e sëmurë, por jo e çmendur dhe po, unë jam këtu me ty, gjithkund rrotull teje, jam unë dhe jo trill i fantazisë apo dëshirës tënde për të më  parë”, zëri i njohur gati u ngjit te veshi im i djathtë e për pak sa nuk ma çau timpanin.

Zgjata dorën sikur doja të prekja fytyrën e dashur që fshihej pas atij zëri, doja të prekja mu aty ku ishin sytë, pastaj të zbrisja te buzët që pëshpërisnin aq ëmbël dhe pastaj të gjeja ku ishte kraharori ku doja të hidhesha vërtik, sepse o Zot sa shumë më kishte munguar ai vend, më i dashuri e më i sigurti në botë.

“Më ke munguar shumë”, iu drejtova zërit, i cili ishte shndërruar në masë të madhe e të tejdukshme dhe kishte mbuluar gjithë portretin e dashur, “më ke munguar aq shumë sa mungesa jote ende dhemb e therr shpirtit e zemrës. Të kërkova gjatë nëpër ëndrra, desha me të pa së paku aty, por ti nuk erdhe kurrë, asnjëherë të vetme, qoftë edhe si një vegim, prandaj mos më fajëso që kam fulluar të ta harroj fytyrën. Pse tani? Pse erdhe tani?”

“Sepse jam yt atë”,  pëshpëriti te veshi zëri i tim eti, “dhe, sepse e di që tani ke vërtet nevojë për mua, sepse…”. “Gjithmonë kam pasur nevojë për ty”, e ndërpreva zërin e supozuar të tim eti, “gjithmonë. A e di sa data janë bosh në kalendarin e jetës sime? Bosh, sepse ti nuk ishe aty me mua. Bosh dita e maturës, bosh dita e dashurisë së parë, bosh dita e parë e fakultetit, bosh dita e parë e punës, bosh dita e diplomimit, bosh secila ditë që do duhej të ishte e rëndësishme për mua…”.

Lotët po më rridhnin pa më pyetur dhe unë as që e mora mundimin t’i ndalja.

“Po flet sikur unë ika me dëshirë e vogla ime, Zot, po paske mbetë pa ajo kryeneçja e dikurshme”, zëri i tim eti u drodh pak ndërsa më kujtoi se për asgjë në botë nuk do t’i kishte humbur ato data të rëndësishme të jetës sime.

“Po ti vazhdon të jesh një mungesë dhe një dhembje e madhe në jetën time”, fola pa e ditur tamam se për çfarë e fajësoja tim at apo pse po i mbaja inat pas më shumë se 20 vitesh që kishte ikur nga kjo botë. “Dhe të kam kërkuar, aq shumë të kam kërkuar, pafund të kam kërkuar, por ti nuk u shfaqe asnjëherë në asnjë formë, madje as në ëndrra”, – vazhdoja të isha ende e inatosur me praninë e tij, pa e ditur tamam pse. Një lloj mllefi ngatërruar me pezm më kishte pushtuar, doja vetëm të zbrazesha për diçka që as vetë nuk e dija çka ishte ndaj zgjata dorën në kërkim të supeve të tij sikur të doja t’i tundja fort e pastaj duke i thënë: “a e di ti sa e rëndë është për një fëmijë të humbë babain?”, do përplasesha në përqafimin e tij si në vendin më të sigurtë të botës.

“E di sa e rëndë është të humbësh prindin”, foli sërish zëri i tim eti, “por e di se më e rëndë është që prindi të humbë fëmijën”.

Unë ende isha s’di për ç’arsye e inatosur me tim atë, dhe kjo po më bënte idhnake: “epo kam një lajm të mirë për ty bab, ti nuk do më humbësh, përkundrazi do të jemi bashkë përjetësisht, aty ku je ti jam nisur të vij…”.

“Idhnimi e pezmi nuk të kanë shkuar asnjëherë zemra ime, as fëmijë, as adoleshente madje, se tash jo se jo. Epo kam edhe unë një lajm për ty”, tha zëri i tim eti: “një prind s’do donte ta takonte kurrë fëmijën e tij në atë anën tjetër, qoftë edhe sikur të kishte shkuar para tij. Por unë nuk jam këtu për të treguar këtë, jam këtu të të tregoj se ti je njeriu më i fortë që unë njoh dhe se nuk duhet të dorëzohesh kurrë”.

Ende idhnake, as vetë nuk e dija pse ende vazhdoja të isha e tillë, iu përgjigja dhëmbë për dhëmbë: “kanceri nuk qenka dhe aq punë e lehtë bab, po shihet që jo”.

Ndjeva sërish atë përkëdheljen mbi flokë dhe mu qa sërish. Qava deri në zbrazje, nuk di sa zgjati kjo, mbase sa një përjetësi, por lotët më zbutën dhe qetësuan disi dhe e ndërrova krejt kursin e bisedës: “nuk u mësova kurrë me mungesën tande. Madje as atëherë kur fillova të ta harroj fytyrën…”.

“Fytyra ime ka fytyrën e mallit, prandaj asnjëherë nuk besoj se e ke harruar”, im atë nuk pëshpëriste më, zëri kishte filluar të bëhej më i fortë, të merrte ngjyrimin e tij natyral prej tenori dhe mua mu qa sërish dhe e bëra: qava e qava derisa sytë mu enjtën dhe mu mbyllën sikur të më kishte pickuar bleta. Kërkova me mend gjoksin e supozuar të tim eti, vura kokën aty plot kujdes dhe bota u kthye sërish në rendin e saj të dikurshëm, bota u paqtua dhe unë fillova të qaj sërish, këtë herë me gulçe e ngashërima.

Ndjeva shtrëngimin e gjoksit të tij  dhe ashtu mes të qarave që ma hovnin lart e poshtë kraharorin e përthyer nga ngashërimat, i bëra premtimin për të cilin ai kishte ardhur nga përtej botës tjetër: “nuk do të dorëzohem bab, asnjëherë. Do luftoj edhe për ty…”.

Ndjeva shtrëngimin e duarve të tij të buta, dhe besomëni ose jo, unë për vete jam e bindur se ndjeva në lëkurë edhe njomësinë dhe njelmësinë e lotëve të tim eti.

“Fitoje edhe luftën time”, këto ishin fjalët e fundit të zërit të atit, prania e të cilit filloi të fashitej dalëngadalë.

Jashtë dritares qielli ishte përflakur nga vetëtimat dhe unë me mendjen time fillova të përfytyroj sesi nëpër ato vetëtima endej shpirti i tim eti që më ruante nga lart.

(Shtator, 2013)